Achter de wolken schijnt de zon

Op het moment dat dit verslag gepubliceerd wordt, zitten we al weer in Boekarest. Na een voorspoedige autorit van 1,5 uur door het grauwe, grijze en druilerige Duitsland, kwamen we exact om 12.12 uur in Dortmund aan. Direct de koffers ingechecked. De vlucht heeft 20 minuten vertraging en zal nu om 14.10 gaan. Gauw door de douane en ja hoor,ik krijg natuurlijk een extra tassencontrole. Ik wordt apart genomen en de tas helemaal van binnen gescand. Niets te vinden uiteraard! Gauw naar de koffie en de rookcorner waar we inderdaad koffie drinken en een sigaret roken, verslaafden dat we zijn ?. Vervolgens door de taxfreeshop naar de gate toe, waar we merken dat de vertraging nog groter is. Om half 3 kunnen we dan eindelijk in het vliegtuig en om 14.45 stijgen we op. Ondanks het nare weer, zien de gele koolzaadvelden er van boven erg mooi uit. Dat is echter maar van korte duur, we vliegen door de bewolking heen en komen in de stralende zon terecht met een fantastisch uitzicht op de wolkenformaties. Tsja, achter de wolken schijnt de zon nietwaar? We nemen opnieuw koffie en cappuccino in het vliegtuig, ik doe een spelletje Catan, Jan ligt te snurken en ik schrijf wat in mijn online dagboek. De verwachte aankomsttijd is nu 16.55 uur oftewel bijna 18.00 uur Roemeense tijd. Heel mooi om te zien trouwens: de hoge toppen van de Karpaten zijn nog bedekt met sneeuw, terwijl de uitlopers groen zijn. We landen op tijd, hebben snel de koffers te pakken, roken buiten eerst een sigaretje en gaan dan naar Avis om onze huurauto op te halen, een Mitsubishi Lancer die rijdt als een zonnetje in het zonnige en warme Boekarest. Nog ff geld gewisseld bij de bank op de luchthaven en off we go! De IPad werkt uitstekend als navigatie en we zouden binnen een half uur bij ons Hotel Monaco aan de Jean Luis Calderon 74 moeten kunnen zijn.... Ja, moeten kunnen zijn, want de praktijk is anders. Het eerste deel gaat voorspoedig, we rijden maar een keer verkeerd, maar de route wordt direct weer opgepikt en gecorrigeerd door de IPad. Maar dan, die laatste paar honderd meter. We doen braaf wat de navigatie ons opdraagt maar geen hotel te bekennen. We stoppen op de hoek bij een park en Jan gaat maar eens rondvragen, zonder succes. Dan maar het hotel bellen. De receptioniste zegt ons dat het hotel op een hoek zit bij de C.A. Rosetti. We vinden de straat wel, maar dan houdt het weer op. Jan weer navragen en met behulp van een bewaker die ook nog met het hotel belt, gaan we met nieuwe aanwijzingen op pad. Het lijkt Peking Express wel! Uiteindelijk komen we, per ongeluk?, in de Jean Luis Calderon terecht. Nummer 40, 44, 48 en ja hoor, bingo, nummer 74! Daar staat ons kleine hotelletje Monaco, met een mooie toegangspoort, een schattig binnenplaatsje en een mooie oude deur. We checken in, drinken eerst maar eens ons welverdiende Ursus-biertje en komen wat bij van de stress van het laatste uur. We hebben een leuke kamer met airco, niet groot maar mooi ingericht met een schattige hypermoderne badkamer. Nu maar eens aan de inwendige mens denken. Op 1,5 broodje kun je niet leven, nietwaar? We gaan eten op de hoek van het park bij Gargantua, waar we uiteraard ook weer enkele koude biertjes achterover slaan. Ik neem een gegrilde tonijnsteak met asperges en een gepofte aardappel en Jan gaat voor de pizza Diavolo. Het smaakt goed. De vermoeidheid slaat plotseling snel toe en we taaien af naar het hotel, waar we uitgeput in bed vallen. Morgen om 8 uur op voor sightseeing Boekarest.