Onder de sterrenhemel

Vandaag, 14 mei 2010, staat in het teken van onze tocht naar de White Dessert, waar we ook zullen overnachten in de open lucht. Omdat het abnormaal warm is, zullen we pas om half 3 's middags vertrekken. Daarvoor gaan we rond 12 uur de gouden mummies bezoeken en enkele tombe's. Voor 12 uur hebben we dus vrij! Goed nieuws trouwens. Ons oude vertrouwde busje staat er weer en jawel hoor, Mohammed is weer onze chauffeur. Erg leuk om hem terug te zien. Met een paar man kuieren we het dorp weer in, o.a. om water te kopen. Bij de lokale bookshop komen we in gesprek met de eigenaar, die een neef heeft die in Zweden woont. Ik koop daar een erg handig boekje over de oases en krijg er ook nog een scarabee bij. Hij vertelt ons ook dat de temperaturen de laatste, maar ook de komende dagen erg hoog zullen zijn. Veel hoger dan normaal om deze tijd van het jaar. Tsja, dat dachten we ook al gevoeld te hebben. Voordat we teug gaan naar El Beshmo, kopen we water en sigaretten en drinken we nog een Nescaf e in de lokale kroeg, die zowaar ook bier verkoopt. Paul geniet al van een biertje. Moet er niet aan danken op dit tijdstip en met deze temperaturen! Maar ja, ieder zo het zijne. terug in El Beshmo gaan we eerst nog lunchen en na een korte siesta in de stoelen bij de receptie, stappen we in de bus voor onze tocht naar de White Dessert. Voordat we die bereiken, rijden we eerst door de Black Dessert, een desolaat landschap vol met rotspartijen en bergen die zwart zijn. Wel weer een apoart gezicht. Ook passeren we Chrystal Mountain, waar we stoppen om de kristellen in deze berg te bekijken. Als je met de zon meekijkt, zie je de hele berg glinsteren o.a. door de bergkristallen en de amethysten. Helaas is de berg blijkbaar niet meer wat hij ooit geweest is, omdat toeristen en lokalen het niet konden laten om stukjes kristal mee te nemen! Nu kun je er dan ook niet meer op, alleen maar eromheen , mar het is mtoch wel de moeite waard. We trekken verder en langzaam maar zeker zien we steeds meer witte plekkenop de bergen en in de woestijn . Het lijkt wel sneeuw, maar het is (kalk)steen , ontstaan doordat heel lang geleden de zee die hier ooit lag, heel snel verdampt is. het landschap wordt steeds witte en witter. Biju een van de ingangan van het nationale park gaan we echt de White Dessert in en stoppen we om rond te wandelen tussen de surrealistische rotsformaties die lijken op paddestoelen, vogelkoppen etc. Wat kan de natuur toch mooi zijn! Gelukkig is er wind vandaag, anders was de temperatuur niet te harden. We rijden verder naar onze kampeerplaats, waar ons open luchtverblijf al is opgebouwd. Dat wil zeggen: een tent waar de bedoeienen-man in kookt en daarvoor een kleed op de grond met een windscherm en dunne mastrasjes waar we nu op kunnen zitten en later op kunnen slapen. Wat een rust hier. Even verderop ligt een heel mooie witte heuvel en we besluiten om hier tegen zonsondergang naar toe te gaan om vanaf de top van de zonsondergang boven de White Dessert te kunnen genieten. Eerst installeren we ons echte rin het kamp en vertelt Sander de groep wat we kunnen verwachten. 's nachts KAN het hier erg koud worden, maar als dat zo is, kunnen we nog bedoeienen-dekens gebruiken. We lopen wat ond en zien diverse tekenen van dierenleven. Sporen vanb vogels, woestijnhazen & woestijnvosjes te over. Hopelijk gaan we ze ook nog zien, vooral de woestijnvosjes. Mohammed verzekert ons dat dat het geval zal zijn. Tegen half 7/7 uur beginnen we aan onze toc ht naar de heuveltop. Het lijkt een hele afstand, maar we zijn er binnen een kwartier. Schijn bedriegt, blijkt maar weer eens. Watr erg hinderlijkj is, zijn de vliegen die je belagen: overal zitten ze op en aan je: mond, neus, ogen, we worden er gek van! Met sjaals en bandanas opgetrokken tot over onze neus, lijken we wel echt op arabieren, sommige met een ietwast terrroristische inslag. De klim, de vliegen & het wachten lonen echter de moeite: de zonsondergang die we meemaken is waanzinnig mooi en de rust, weidsheid en stilte overweldigend. Alleen op de wereld .....
Na onze afdaling wacht het eten op ons. We laten het ons goed smaken en snijden ook de door ons meegebrachte meloenen aan als toetje. Naast de koffie, drinken we ook mcola en water, wat we van tevoren besteld hebben en meegebracht in de auto. Het is inmiddels donker, de vliegen zijn god-zij-dank weg en langzaam aan verschijnen er steeds meer sterren in de hemel, waaronder het zuiderkruis en de grote beer. Inmiddels horen we ook geregeld geschuifel op en rond de rotsblokken en als we met de zaklantaren van ons af schijnen, zien we gele oogjes terugstaren. Hiep Hiep Hoera, die woestijnvosjes sind da! Even later zien we er een in het schijnsel van de lantaren lopen, mar ze blijven nog op afstand. De lamp bij de tent wordt uitgedaan en Lieve, Paul, Lizette en Jozef hijsen zich alvast in hun nachtkleding om zich op te maken voor een overnachting in de open lucht. Ria, Sander en ik liggen aan de buitenkant van het kamp op onze matjes in het zand. Het is donker, we zijn stil en plotseling horen we weer allerlei getrippel. We schijnen in het ond met de zaklantaren en zien op verschillende plaatsen toch zeker 5 paar ogen van de woestijnvosjes, misschien wel meer..... Ook aan de achterkant van de tent horen we geritsel. Ria schijnt met de lantaren door de tent heen en ziet een vosje vanuit de tent terugstaren. We (Ria, Sander en ik) staan voorzichtig op n lopen met zaklantarens en camera's al schijnend voorzic htig naar de achterkant van de tent. Gelukkig staat de winbd goed. De vosjes ruiken ons niet en wij staan achter het licht, zodat ze ons ook niet zien. We wachten geduldig af en onze moeite wordt beloond, omdat het vosje de tent in en uit gaat op slechts een paar meter afstand. Inmiddels komen de anderen er ook aan (te luidruchtig), schieten gauw een foto onder de uitroep 'ik heb hem' en gaan weer terug naar bed. Tsja, dat is nu weer jammer: vosje weg! Overigens maken de Belgen geen foto, maar trekkenzij een foto. Wij blijven achte en Mohammed en de kok gooien wat kippebotjes tegen een achter de tent gelegen heuvel aan. We blijven geduldig wachten en ons geduld wordt beloond, want ze komen terugom van de kippebotjes te smikkelen. Eentje neemt er gauw wat mee en begraaft ze op de heuvel. Ook de anderen smikkelen ervan en eentje gaat er rustig op de heuvel liggen met een ander op de achtergrond. Sander sluipt dichterbij, Ria en ik blijven staan, en slaagt erin om een paar hele mooie foto';s te maken, voordat ze opschrikken van een knarsende steen en verdwijnen in de nacht. terug naar het kamp dan maar. We roken nog een sigaretje (of meer) op ons matrasje en gaan dan toch maar eens slapen. Het is niet koud, dus ik doe alleen mijn dunne fleecevest over om eerst te genietenb van de ongelooflijk mooie sterrenhemel en daarna lekker te gaan pitten. Zo af en toe hoor je geritsel, maar het zijn geruststellende geluiden en de slaap komt vanzelf.....