't ziet hier groen van de thee

Zaterdag 15 oktober, tijd om de afgelopen dagen eens samen te vatten. Waar waren we ook weer gebleven. Oh ja, bij 12 oktober, ons uitstapje naar de Cameron Highlands. Dat was een bijzonder leuke dag. Om 07.45 uur werden we met een minibusje opgepikt bij ons hotel. Onze chauffeur, van Indische afkomst, heet Sudrun. Er zitten al twee andere passagiers in het busje, maar hier zal het bij blijven, we trekken de hele dag dus met z'n vijven op. Het is zo'n 3,5 uur rijden naar de Cameron Highlands en we spreken van tevoren af dat we af en toe zullen stoppen voor een nicotinestop. Als we eenmaal de bergen in gaan, zullen we sowieso vaker stoppen omdat er onderweg van alles te zien valt. Onze medepassagiers komen uit Libanon en heten Andre en Marietherese. Zij zijn op honeymoon. In eerste instantie hebben we niet zo veel contact met hen (kan ook niet anders als je elkaar nog niet kent), maar dat zal in de loop van de dag veranderen in een bijzonder goed contact. Wat is het toch geweldig om onverwacht leuke mensen te ontmoeten! We rijden KL uit en gaan via een of andere highway richting Cameron Highlands, die in de staat Pahang liggen. Om daar te komen zullen we ook nog de staat Perak door rijden. KL ligt in de staat Selangor, dus we rijden vandaag door drie staten heen. Sudrun vertelt van alles onderweg (ik zit op de bijrijdersstoel, kan ik alles goed volgen en de stelletjes zitten riant verdeeld over de banken). We passeren veel palmolieplantages, Maleisië 's exportproduct nummer 1. Tegen 9 uur hebben we onze eerste pitsstop, toilet, sigaretje, even de duffe benen strekken en off we go again! Hier buiten de stad kun je al wel merken dat de lucht frisser is dan in de stad. Onze volgende stop voordat we de bergen in rijden, is bij een wegrestaurant waar in straatstalletjes ook de lokale specialiteit, Guave verkocht wordt. Op de in stukjes gesneden Guave wordt een kruid gestrooid (een soort mix tussen kaneel en kruidnagel) en dat wordt in een klein plastic zakje verkocht voor 1 ringit. Met een grote houten sateprikker kun je dan lekker en gezond snacken. We proberen een stukje en het is inderdaad erg lekker en daarom kopen we allemaal een gezonde snack. Maar daar blijft het niet bij; ook kopen we een verse ananas in een zakje en heerlijke mangostukjes. Volgens mij is het vandaag ons fruitdagje. De verkopers willen ons ook Maleisische appel aanpraten, maar daar hebben we geen van allen veel zin in. Een appel is een appel nietwaar? En die hebben ze in Holland meer dan genoeg. Na veel aandringen laten we ons toch overhalen om een stukje te proeven, en zo blijkt maar weer eens dat je ook erg ongelijk kunt hebben: de Maleisische appel is in niets te vergelijken met onze appels. De schil (rood of groen) is erg dik en het vruchtvlees erg dun, maar de smaak is werkelijk fantastisch. Vooruit dan maar, je moet je verlies toe kunnen geven nietwaar?, we gaan (erg makkelijk) overstag en kopen ook een zakje overheerlijke appelpartjes. Moet niet gekker worden vandaag! We drinken een bak koffie en gaan vervolgens verder. Om 10.45 uur beginnen we met de stijging door de bergen richten CH. Na een tijdje rijden, kronkelen en stijgen hebben we onze eerste stop bij Kuala Wan, waar een rivier zich over rotsblokken naar beneden stort, maar waar ook een heel vreemde warmwaterbron te vinden is. Uit een klein gat tussen de rotsen komt het warme, zwavelachtige, water naar buiten stromen. Het is zo warm dat je nauwelijks je hand erin kunt steken. Aangetrokken door de vochtige warmte vliegen hier heel veel hele grote vlinders rond die ook gewoon in kluitjes op de grond zitten en zeker niet van plan zijn om weg te vliegen voor een stelletje toeristen. Kan ik ze eindelijk eens goed van dichtbij bekijken. Over een hangbrug steken we de rivier over en bekijken we nog enkele megagrote bomen, die voor de lokale bevolking, de Orang Asli (oftewel de oorspronkelijke bewoners/aboriginals) van groot belang zijn voor bepaalde medicaties. Inmiddels komen we ook wat meer te weten over Andre en Marietherese. Zij werkt en woont nog steeds in Dubai en hij heeft een eigen bedrijfje en wás werkzaam en woonachtig in Dubai, maar is sinds enkele maanden weer terug in Libanon. Marietherese werkt met authistische kinderen (alle gradaties). Om elkaar te kunnen zien, vliegt Andre eenmaal per maand naar Dubai. Marietherese is overigens half Libanees (vader) en half Colombiaans (moeder). We gaan weer op pad naar onze volgende stop, een half uurtje verder. Onderweg passeren we heel veel aardverschuivingen. Sudrun geeft aan dat hij er nog nooit zoveel gezien heeft, maar dat komt door de hevige regenval van de afgelopen dagen en dan komen de modderstromen gewoons de bergen af en versperren de weg. Hier en daar moeten we dan ook wachten voordat we er langs kunnen omdat ze met opruimwerkzaamheden bezig zijn. Op sommige plekken is zelfs een stuk van de weg weggeslagen en dan wordt het wel erg krap en spannend, vooral als de tegenliggers grote vrachtwagens zijn, die beladen met fruit en groenten uit de CH richting stad rijden. Maar het gaat allemaal goed en het is ook mijn tijd nog niet . We komen aan bij onze volgende stop, Lata Iskander, een grote waterval, bijzonder hoog, die zich uit de bergen naar beneden stort en uitmondt in de rivier die we net bezocht hebben. Erg mooi en lekker koel hier en ook de vegetatie is bijzonder divers. Heel veel grote varens die als epifieten in de bomen 'hangen', maar ook allerlei andere grote bladplanten, veel mooie bloemen en natuurlijk bananen. We klimmen tot halverwege de waterval (dat is wel hoog genoeg...), klauteren weer naar beneden en doen nog even de lokale stalletjes aan waar ik een tros mini banaantjes koop (zien er niet uit, maar erg lekker), in het kader van ons fruitdagje. En daar gaan we weer. We passeren nog meer landslides en zien onderweg steeds meer Orang Asli en hun bijzonder eenvoudige onderkomens van bamboe. Bij een van deze huizen stoppen we. Een in oorspronkelijke kleding gehulde Orang Asli, geeft ons een demonstratie met de grote blaaspijp waar ze nu nog steeds mee jagen, onder andere op wilde zwijnen, herten en apen. Andre probeert het ook een keer en bij de derde poging schiet hij raak! Niet zo makkelijk als het er uitziet. Ook maken we kennis met de rest van de familie, vader van 87, moeder en enkele andere gezinsleden. We bezichtigen het 'huis', min of meer een ruimte die waterdicht is. Wel koel overigens en dat is hier mooi meegenomen. En uiteraard bekijken we enkele van de lokale producten die allemaal uit het bos en van de aanwezige planten afkomstig zijn. En off we go again. Wanneer we het hoogste punt passeren, komen we in de staat Pahang aan en zijn we niet meer zo ver verwijderd van de CH. De huizenbouw is hier erg anders en behoorlijk Brits georiënteerd. Sudrun vertelt ons dat in de CH nog twee grote tea-estates productief zijn: Bharat, in eigendom van een Indische familie en Boh, in eigendom van een Engelse familie. Met name Boh, heeft de thee uit de CH in, maar ook buiten Maleisië op de kaart gezet. Inmiddels is het bijna half twee en gaan we lunchen bij een Golfclub (echt iets voor mij...). Al uitkijkende over de golfbaan, genieten we van een eenvoudige lunch: Nassi Lemak, heerlijk na al dat fruit! Na de lunch stijgen we verder voor ons bezoek aan de Boh theeplantage. Het laatste stuk gaat over een erg smal weggetje, midden tussen de theevelden door. Wat een fantastisch gezicht! Al die terrassen en al die kleuren groen. Eenmaal aangekomen bij de fabriek van Boh, krijgen we een rondleiding door de fabriek, waarin we het proces van blaadje van de theeplant tot thee(blaadjes) van A tot Z uitgelegd krijgen. Wat een werk zeg! Na de rondleiding kopen we uiteraard wat thee, drinken we een echt goede kop thee en genieten vooral van de spectaculaire uitzichten over de theeterrassen. Zo tegen vier uur verlaten we de Boh theeplantage en vervolgen we onze tocht naar de rozentuin, die niet open is. Ach, dat vinden we geen van allen zo heel erg jammer. Ondertussen raken we steeds meer met Andre en Marietherese in gesprek. Wat een leuk, modern en vooral vrijdenkend stel! Ze zijn trouwens geen van beide moslim, maar menoriet???, een afsplitsing of zo iets van het katholieke geloof. En je kunt vreselijk met ze lachen. Ze vertellen dat ze eigenlijk naar Thailand hadden gewild, maar dat dat erg moeilijk was in verband met de lange wachttijd voor de visa en dat alleen maar omdat ze de Libanese nationaliteit hebben. Tsja, zo gaat dat wereldwijd denk ik: de goeden hebben altijd te lijden onder de slechten. We doen nog een vlindertuin aan, maar vergeleken bij die van KL valt deze ietwat tegen. Wel wordt Andre in de gelegenheid gesteld om een 'cute little green snake' vast te houden. Werner peert hem gauw naar buiten, want hij heeft niet zoveel op met kruipende wezens, ook al is het een cute little green snake.... Mannen, veel blabla, maar als het erop aankomt..... En weer verder, dat wil zeggen: het begin van de lange weg terug naar KL. Voordat we de Highlands verlaten stoppen we nog op het uitzichtpunt bij de Bharat theeplantage. Weer zo'n fantastisch uitzicht, zeker omdat het licht en daardoor de kleuren groen nu anders is. Voordat we verder gaan, drinken we hier wat met z'n allen. Ik probeer koffie te bestellen, maar laten ze dat nu niet hebben op een theeplantage . Beetje dom... We raken in een diep gesprek verzeild met Andre en Marietherese en worden uiteindelijk min of meer de tent uitgegooid. Eerst sluiten ze alles (alle andere bezoekers zijn al weg) en dan krijgen we de nodige stille hints om ook maar eens te gaan. Dat doen we dan maar en na nog ff rondgestruind te hebben over de lokale groente- en fruitmarkt, begint onze enerverende rit naar beneden weer. Veel getuuter door de bochten (die vaak teveel afgesneden worden, vooral als de tegenliggers vrachtwagens zijn), rakelings langs de aardverschuivingen en de missende stukken weg en dat met de ramen los en de airco uit, omdat het busje het anders niet trekt. De anderen hebben al aangegeven dat ze het dapper van mij vinden dat ik voorin zit, zij zijn 'gelukkig' achterin; dan kunnen ze tenminste niet de enge momenten van dichtbij meemaken. Maar eigenlijk vind ik het wel leuk voorin, soms wel een beetje spannend, maar het is mijn tijd nog niet. Heb nog teveel te doen zullen we maar zeggen. Na een rit van 1,5 uur komen we weer veilig beneden aan. Een klein stukje verder op de highway stoppen we voor een pitstop en om de inwendige mens te versterken. Het wordt een broodje tonijn met een cappucino van Dunkin Donuts en ja, het smaakt geweldig. Hierna in een streep door naar huis, waar we om ca. 22.15 uur aankomen. Het was een lange, maar bijzonder leuke dag. Zo leuk, dat we morgen met Andre en Marietherese afgesproken hebben om samen de Batu Caves, de Silk Factory & the Elephant Sanctuary te doen.