Wat een dag.....

Het is inmiddels alweer de avond van 8 oktober en het jureren deel 1, de Malaysian Open, zit erop. Gisteren helaas geen tijd gehad om waarbenjij.nu bij te werken, maar ik probeer het vandaag in te halen. Om maar eens met de deur in huis te vallen: dressuurjury's hebben het hier niet makkelijk! Ook gisterochtend moesten we alweer om 8 uur aan de baan zitten. Dat houdt in: half 7 opgehaald worden door Peri of VJ en dus 6 uur ontbijten en uiterlijk om 05.15 uur op! Maar ja, hobby hè?
In ieder geval zitten we weer erg op tijd in de auto en rijden we door de niet al te drukke ochtendspits naar Kuang toe. Vicky's achternaam is trouwens Brydon en haar partner heet Peter (erg moeilijk te onthouden ). VJ is onze chauffeur en hij neemt het laatste stuk een alternatieve route omdat de smalle weg door een kleine kampong erg druk is. Sightseeing dus op de vroege ochtend en ja, wij worden ook behoorlijk bekeken door de erg lokale bevolking van de kampongetjes waar we doorheen rijden. Eenmaal in Kuang aangekomen pakken we eerst maar een kop koffie en ga ik de te verrijden proeven doorlezen. Goed voorbereid is het halve werk nietwaar en ik zit vandaag op C, dus dan moet je dubbel voorbereid zijn. Vandaag schrijft Natasha Mustapha bij mij, ook een Maleisisch jurylid die haar horizon graag wil verbreden. Ook al weer zo'n geweldig leuk mens, met drie kindertjes en toch eeuwig jong blijven. Je zou er jaloers op worden... Ze hebben de Preliminary trouwens in twee groepen verdeeld met twee prijzenpotten zodat ook de onderkant van het veld op dag twee en drie kansen heeft om een greep in de toch wel goed gevulde prijzenpot te doen. Leuk initiatief en over het algemeen wordt ook door de onderkant van het veld vandaag beter gepresteerd. Wel moet ik nog een keer bellen en ingrijpen omdat iemand het spoort bijster raakt (gelukkig ken ik de proef wel ), en in de Novice rijdt een meisje mee die absoluut voor de snelste tijd gaat en ook te pas en te onpas wissels rijdt met een paard waarover de controle ver zoek is... Maar het loopt gelukkig goed af. Niet met de score trouwens die op zo'n 42% blijft steken!
Na het jureren lunchen we samen met Katie en zij vertel ons dat we 's avond uitgenodigd zijn om te gaan eten bij Marianne, een Deense springamazone, die blijkbaar in een fantastisch huis (zeer rijke en oude buurt), gebouwd tegen een van de heuvels van Kuala Lumpur, woont. We kennen haar dan wel niet volgens ons, maar het klinkt zeer veelbelovend en Katie, Quzier, Quabil en Salim, zullen er ook zijn. Wordt vast weer ouderwets gezellig. Omdat het vrijdag is begint het middagprogramma, het springen, later omdat de moslims eerst op vrijdagmiddag naar de moskee gaan voor het gebed. Tsja, parcoursbouwers en chief stewards kunnen dus wel uitslapen! We besluiten dan ook terug te gaan naar het hotel en spreken af om per taxi naar Chinatown en Central Market te gaan. Daar hebben we namelijk nog tijd zat voor, want we worden om 20.45 uur opgehaald voor ons etentje. Terwijl ik in de lobby zit te wachten op Vicky en Peter, vraagt een jonge knappe vrouw in zwarte Burka of ze bij mij mag komen zitten. Natuurlijk mag dat, wel interessant zelfs, en we raken al gauw in geanimeerd gesprek met elkaar. Ze komt uit de Verenigde Arabische Emiraten en is in Maleisië op haar honeymoon. Ze zijn net 5 dagen op Langkawi geweest en nu nog enkele dagen hier. Haar man ligt blijkbaar te slapen en zoals ze vertelt doet ie niet anders: ochtend, middag, avond en nacht, bijna alleen maar slapen. En daar zit je dan in een hotel in KL met een vent die niets leuk of interessant vindt. Moet er niet aan denken. Ik vraag haar natuurlijk van alles, en zij mij ook, en zo kom ik erachter dat ze uit een grote familie komt. Haar vader heeft twee vrouwen en haar moeder zes kinderen en de andere vrouw vijf kinderen. Ze wonen allemaal samen in een huis dat in tweeën gesplitst is: voor ieder gezin een eigen kant zullen we maar zeggen. Ze zou heel graag meer van de wereld zien, zoals ik, maar dat zit er niet in; ze zit alleen maar thuis met haar familie. Ik krijg sterk de indruk dat het een gearrangeerd huwelijk is. Arme jonge vrouw... We drinken samen een kopje thee en inmiddels komen Vicky en Peter er ook aan. We nemen afscheid van elkaar (moest nogw geregeld aan haar denken) en als we naar buiten willen gaan voor ons bezoek aan Chinatown breekt de hel los: zwaar onweer met hevige regenval. We besluiten maar ff te wachten tot het ergste onweer over is. Dat is na zo'n drie kwartier het geval en we nemen een taxi, maar wel eerst naar Central Market want dat is overdekt en het regent nog steeds. In Central Market struinen we wat rond en in een winkel op de bovenetage die volstaat met houtsnijwerken zie ik een fantastisch mooi boeddhabeeld (tussen de honderden anderen die ik niet mooi vind). Ik beheers me vooralsnog (zit toch nog twee weken hier), maar de kans is erg groot dat ie straks mee naar Nederland gaat... Inmiddels is het bijna droog en we storten ons in de drukte van Chinatown, tussen de straatstalletjes met eten door op jacht naar souvenirs (tassen, horloges en shirts) voor de kinderen van Vicky. Daar slagen we toch al redelijk snel in, na gemiddeld 60% afdingen, en ik koop ook nog een paar polo's voor minder dan de helft. Leuke sport die handel, ben daar blijkbaar toch wel goed in. Eigenlijk had ik ook nog naar de etnische winkel gewild die hier vlakbij zit, maar inmiddels regent het weer en dat kan een van de komende dagen ook nog wel. Ons plan was om terug te gaan met de trein, maar dan moeten we door de stromende regen zonder paraplu het station/de halte nog zien te vinden en daarom nemen we toch maar een taxi. We maken een prijsafspraak op 15 ringit voor ons drieën samen (ongeveer 3,75 euro), stappen in, rijden weg en staan direct in de file. Zal wel meevallen denken we nog, het is immers maar een kleine tien minuten naar ons hotel, maar nee hoor, het valt zwaar, maar dan ook echt zwaar tegen! Alle verkeer staat gewoon nagenoeg stil en ons tien minuten-ritje mondt uit in een rit van bijna 1,5 uur! Een voordeel: we zitten droog.... Ach, onze afspraak van 20.45 uur halen we makkelijk. Eenmaal in het hotel kleden we ons om en staan op tijd buiten om Peri niet te laten wachten, die ons op komt halen. Peri is inderdaad op tijd en hij dropt Werner Deeg, de parcoursbouwer, en Asrif, de Chief Steward, die naar we nu horen ook meegaan en zich uiteraard eerst moeten douchen en omkleden. Vijf minuten zeggen ze, maar dat wordt toch wel een kwartier. Het is maar weer eens bewezen: Mannen zijn toch langer bezig op de badkamer dan vrouwen.
Leuke bijkomstigheid: we moeten met zijn vijven in de auto. Een naast Peri en vier op de achterbank. Lachen, gieren, brullen. Peri heeft inmiddels wel een nog groter auto geregeld, maar eigenlijk kan het echt niet. Werner Deeg natuurlijk voorin (niet eerlijk) en wij met z'n vieren achterin. Zit niet echt riant. Heb de sluitingen van die stomme gordels in mijn onderrug gedrukt zitten en kan me nog geen centimeter bewegen, maar dat geldt voor allemaal. Na een kwartiertje rijden komen we gelukkig op de plaats van bestemming aan en als de portieren open gaan, rollen we min of meer de auto uit. We klimmen omhoog over de zeer steile oprijlaan, gevolgd door vele trappen naar het huis en passeren en passant een zwembad waar je alleen maar van kunt dromen. En dan het huis, niet te geloven! Voorzien van een hele grote overdekte veranda, met waterpartijen, een fantastisch op terrassen aangelegde tuin en overal kaarsen. Te gek! En het uitzicht over Kuala Lumpur by night is fenomenaal. Onder ons ligt de stad met een bijzonder uitzicht op de verlichte Petronas Twin Towers en de KL-tower! Na de welkomschampagne, de appetizers en het nodige gezellige gekwaak gaan we aan tafel. En ja, er is een tafelschikking en er staan menukaarten en het zou zo maar een 5-sterren restaurant kunnen zijn. Over alles is nagedacht en het eten is geweldig, vooral het hoofdgerecht met zeebaars en dan is nog bij iedere gang een bijpassende wijn! Met name de Australische rode is heerlijk (dat vindt bijna iedereen) en de rest van de avond drink ik dan ook rood, afgelost met het nodige water. Alleen jammer dat Salim er niet is, omdat er niet gerekend was op Asrif en er niet meer plaatsen waren, heeft Salim besloten om zijn plaats af te staan aan Asrif. Erg aardig en beleefd van hem, maar Asrif is ook een geschikte peer (komt wel meer voor bij chief stewards...). 'Gezelligheid kent geen tijd', blijkt maar al te waar te zijn. Tegen half 2 besluiten we dat het toch echt tijd is om terug naar het hotel te gaan. We moeten ook morgen namelijk om 5.15 uur opstaan. Het kost nog enige moeite om Werner mee te krijgen die na alle champagne, wijn en cognac, de gastvrouw ook nog om een whisky vraagt. Met enige moeite krijgen we hem mee naar de auto en na afscheid genomen te hebben, rijdt onze allerliefste Peri ons naar het hotel. Helaas wordt hij nogal eens gehinderd door Werner die meer andersom op de voorstoel zit en hierbij geen rekening met Peri houdt, dan zich als normale passagier te gedragen. Na de nodige strenge woorden van het volk op de achterbank houdt hij zich echter gedeisd en kan Peri ons op een normale manier terugbrengen naar het hotel. Hier komen we tegen 01.40 aan! Snel naar de kamer en het bed in. Inmiddels is de te verwachten slaaptijd nog slechts 3,5 uur! Maar toch, het was weer een geweldige dag en ondanks de kort nacht alleszins de moeite waard!