De zon kan niet altijd schijnen

Tsja, gisteravond begon het al met regenen en onweren. Buitje, denk je dan. Maar nee, het heeft de hele nacht doorgeregend en vanochtend bij het opstaan om 6 uur regende het nog steeds. Eerst maar eens ontbeten. Om acht uur staat een 25 kilometer lange fietstocht op het programma door de rijstvelden en langs allerlei kleine dorpjes. Misschien is het dan wel droog. Helaas is dat niet het geval; het gaat steeds harder regenen en na een suggestie van Ria wordt de tocht naar de Cham-ruines van My Son vandaag gedaan en de fietstocht in principe (afhankelijk van het weer) naar morgen uitgesteld. Op met de bus naar My Son (ongeveer 40 kilometer en een goed uur rijden). Onderweg water, water en nog eens water, niet alleen op de rijstvelden, maar ook uit de hemel. Maar ja, we hebben de regenjas dus niet voor niets meegenomen. Eenmaal aangekomen in My Son worden we met een oude aftandse legerjeep en een bijzonder goed zingende chauffeur naar de ingang van het 'park' gebrach waar de ruines liggen. Eerst maar eens een bak koffie en dan storten we ons de regen in en lopen naar de ruines. Fantastische gebouwen (althans wat nog intact is) opgetrokken uit baksteen inclusief de beelden die er nog over zijn. Het gekke is dat de bakstenen niet gemetseld ziin. Tot nu toe is nog niet beklend welke techniek ervoor gebruikt is. De meeste gebouwen zijn meer dan 1000 jaar oud. In de oorlog hebben de Amerikanen een groot deel verwoest omdat zij van mening waren dat in dit grote complex e Vietcong zich schuil hielden. We zien dan ook de nodige bomkraters. Jammer, maar niets meer aan te doen. Na enkele uren door de dampende jungle rondgedwaald te hebben weer naar de bus en terug naar ons Hotel in Hoi An. Na een nodige douche om de modder van ons af te spoelen, trekken we de stad in, waar we naar een lokale kleermaker gaan. Binnen een dag kun je voor relatief weinig geld de meest mooie kleding laten maken precies zoals jij het wilt. Ria laat zich een broek aanmeten en Sharon een mooie zijden broek en tuniek voor een komende bruiloft. Morgen na de middag volgt een pas-sessie. Dat wordt weer lachen.
We hebben uiteraard de bank weer geplunderd, want een miljoentje (40 euro) is mar zo weg, als je dergelijke kleren koopt. Met een soort bezoekerskaart waar je vijf dingen mee kunt bezoeken, gaan we vervolgens op pad. We bezoek een oud Vietnamees koopmanshuis dat aan de over van de rivier ligt en nadat een grote groep Japanners (erg luidruchtig) eindelijk weg is, krijgen we een prive rondleiding van de vrouw des huizes, de zesde generatie die hier woont. Duidelijk is op de benedenverdieping zichtbaar dat bij het jaarlijkse hoog water, de complete benedenverdieping onder water komt te staan.
Onze wandeling brengt ons vervolgens bij de Japanse overdekte brug en door allerlei leuke straatjes en langs mooie huizen. Inmiddels wordt het donker en we drinken ergens ijskoffie. Heerlijk! En opnieuw maar weer op pad.We besluiten niet meer naar het Hotel te gaan en als we als afsluiting een eeettent binnenlopen komt ook een deel van de rest van de groep aan. We eten gezellig samen (erg lekkere spiezen van de gril) en hebben weer dolle pret.
We zijn benieuwd of het morgen droog blijft en de fietstocht door kan gaan. We hopen van wel, want het moet erg mooi zijn....